Het is vrijwel altijd hetzelfde liedje. Als het om het inpakken van mijn koffer gaat, ben ik net Louistje die Engels spreekt. Met andere woorden: één groot drama. Wat ik bedoel te zeggen is, dat ik mijzelf vooral heel goed begrijp, maar anderen mij niet echt kunnen volgen. Er gaat er één ruim 8 weken rondtrekken en neemt de grootste koffer mee met 20 kg bagage. Een koffer? Ja, een koffer! Alsof een rugtas waar ik zelf ook letterlijk in zou passen handiger zou zijn. Dat lijkt mij net zo’n gedoe. Daarbij komt dat ik dat gewicht dan ook nog eens moet dragen. Nee hoor, ik trek mijn hebben en houden rustig achter mij aan. Toch vind ik mijzelf nog best bescheiden, want er is eigenlijk 30 kg toegestaan. Voor mijn armspieren is dat misschien ook net iets te veel van het goede dus ik houd het netjes. 20 kg, meer gaat er niet mee!
Even staar ik naar een lege koffer. Oke, en nu? Laten we beginnen met de dingen die ik ECHT nodig heb. Uiteraard bedoel ik dan niet die wandelschoenen. Nee, crèmetje voor dit, lotiontje voor dat. Hallo! Hygiëne staat voorop. Op een korte broek, lange broek, 2 shirtjes en een tube tandpasta kan ik niet leven, sorry. Oja, opladers voor de telefoon en camera moeten we natuurlijk ook niet vergeten! Vervolgens pak ik alles wat ik WIL meenemen. Alles wat pas, gaat mee. In de handbagage kan natuurlijk ook nog wat. Sowieso een set ondergoed en wat kleding, voor als de koffer kwijt raakt. Je weet maar nooit. Zodra het niet allemaal past, moeten er keuzes gemaakt worden. Hmm pumps of geen pumps?! Je zal ze maar nodig hebben in de Australische Outback. Grapje!! Ze gaan eigenlijk altijd mee, maar worden nooit gedragen. Volkomen overbodig dus. Al maken ze dat ene outfit wel net even af. Nee, ze blijven thuis! Wat een geluk, alles past erin. Er is zelfs nog ruimte over. Ik verbaas mijzelf een beetje. Nu nog even op de weegschaal staan. Fingers crossed! Shit! 21,5 kg. Ach, that will have to do. Daar gaan we het 8 weken mee doen. Oh waar ben ik aan begonnen?
We own only what we can carry.