Ergernissen, wie kent ze niet? Dat pak sap in de koelkast wat zo goed als leeg is of die pot chocopasta waar je net geen hele boterham meer mee kan smeren. Dat moment dat je computer vast loopt terwijl je bestand nog niet was opgeslagen. Wanneer je net je auto hebt gewassen en je nog geen half uur later alweer een klodder vogelstront ontdekt. Die vinger of dat verdwaalde achterhoofd op die verder perfecte foto. Om gek van te worden. Toch ergeren we ons het meest aan het gedrag van een ander. Ik ook. Waar ik mij het meest aan erger?
Ochtendmensen
Dat ik geen ochtendmens ben, dat was al vrij snel duidelijk. Opstaan is, zolang ik mij kan herinneren, iets waar ik enorme moeite mee heb. Of de wekker nou om 6 uur, 10 uur of ergens halverwege de middag gaat, dat maakt niet uit. It’s living hell! Diegene die mij kennen, zullen deze kant van mij ongetwijfeld een keer hebben meegemaakt. Sorry voor het monster in mij. Maar die veel te enthousiaste ‘goedemorgen’ wanneer ik op onbekende wijze maar net mijn lichaam uit bed heb weten te hijsen, slaat echt in als een bom. Wat is er überhaupt goed aan de morgen? Ik weet niet waar jullie de fluitende vogeltjes vandaag halen, maar ik sta op met een flinke kater. Dan wil ik gewoon eerst even, in alle rust, een bakkie koffie naar binnen werken terwijl ik doelloos voor mij uit staar. Echt, je hoeft niet tegen mij te praten. Je krijgt waarschijnlijk toch geen fatsoenlijke reactie. Dus als ik ooit een keer tegen je geschreeuwd heb, is dat omdat mijn hersenen kortsluiting krijgen van al die informatie, die ze op de vroege morgen nog niet kunnen verwerken.
Die onwaarschijnlijk goed bedoelde vraag wanneer je single bent
‘Hoe is het in de liefde?’ Die vraag is je vast en zeker een keer gesteld. Misschien heb je het zelf ook weleens aan iemand gevraagd. Maar wanneer gaat het eigenlijk goed en wanneer gaat het precies slecht? Wat bepaald dat? Het antwoord dat ik vaak krijg, is: het goed gaat in de liefde wanneer je een relatie hebt. Dan gaat het dus automatisch slecht of minder goed wanneer je single bent. Volkomen gelul. Hebben jullie goed bedoelde vragenstellers er weleens bij stil gestaan, dat single zijn ook een bewuste keuze kan zijn? Nou, bij deze. Ik heb een relatie met me, myself and I. Zoals Carrie het ooit mooi verwoord heeft: the most exciting, challenging and significant relationship of all. And we’re happy as ever. In plaats van opzoek te zijn naar die ‘Jay Z to your Beyoncé’, kun je ook gewoon genieten van het leven zoals het is. Serieus: single, vrij en onafhankelijk zijn, is ook heel erg fijn. Mijn antwoord op die nietszeggende vraag is dan ook: goed! Really, we don’t NEED your pity!
Hele flauwe grappen over je lengte
‘Zo jij bent klein zeg.’ ‘Nee, echt? Is mij nou nooit eerder opgevallen. Thanks.’ Ik weet, zeg maar, dat ik niet zo groot ben. Moet het mijn hele leven al horen. Ik heb door de jaren heen dan ook genoeg zelfspot ontwikkeld om de hele flauwe grappen te kunnen waarderen. Toch zijn er nog een aantal, die de Jackie Chan in mij naar boven halen. Aai niet over mijn bol, knijp niet in mijn wangen. ‘Aaah, zo schattig.’ Nee, verschrikkelijk! Je hoort ze nog net geen ‘koessie koessie’ zeggen. Ik mag misschien 1.51 zijn, ik ben inmiddels de 30 gepasseerd. Gewoon niet doen! Of mensen die met hun 2 meter 10 (no offense) of all places precies voor jou zicht moeten gaan staan. ‘Oh, ha ha, ik zag je niet.’ Dude, seriously?! Annoying! Maar het toppunt van ergernis is, wanneer mensen bukken ‘om te ervaren hoe de wereld er vanaf jou hoogte uitziet’. That shit just ain’t funny!
Dat oh zo fijne openbaar vervoer
Zo’n twee jaar geleden verkocht ik mijn auto om meer te kunnen reizen. Daarmee verdween ook gelijk de verkeersstress (nog steeds geen spijt van). Wat ik ervoor terug kreeg? Juist, een haat/liefde relatie met het openbaar vervoer. Soms heb je er wat aan, maar vaak sta je te wachten in de kou. Waar ik er overdag 40 minuten over doe om naar mijn werk te reizen, ben ik ’s avonds zeker anderhalf uur onderweg om thuis te komen. Een bus die vertraging heeft, waardoor je net die ene aansluiting mist. Het irritatielevel stijgt iets wanneer de (vaak vrouwelijke) buschauffeur zo langzaam rijdt, dat de metro die je normaal gesproken gewoon zou halen ineens kansloos wordt. Ah fijn, eindelijk zit je in de metro, die dan 2 minuten nadat je bus is vertrokken op het station aankomt. Wie heeft dat in hemelsnaam verzonnen? Daar zit toch totaal geen logica in? Anyway, je besluit door te reizen naar een ander station, omdat je anders 28 minuten moet wachten. Om daar vervolgens op precies dezelfde tijd als de tram vertrekt aan te komen en je alsnog 15 minuten moet wachten op de volgende. En dat is wanneer alles volgens de normale dienstregeling werkt. Laten we het niet hebben over de vele storingen of die super handige chipkaartjes. Nee joh, hartstikke goed geregeld dat openbaar vervoer hier!
Zo, wat is jou grootste ergernis?